Waarheid over Israël ondermijnt propagandaoorlog Hamas

Slachtoffer-narratief Palestijnen stort in

Auteur: Maaike van Charante

Nu Hamas gijzelaars vrijlaat, krijgt het grote publiek zoveel waarheid te zien dat er steeds meer gaten vallen in het leugenweefsel van de Israëlhaters en Palestina-activisten. Is Israël echt de onderdrukker? Zijn Palestijnen echt de slachtoffers? Toenemende sympathie voor Israël is een reëel gevaar voor het kaartenhuis van leugens dat Hamasfans hebben gebouwd. Een column van Maaike van Charante.

Alles ging goed in de propagandaoorlog. De westerse media overspoelden hun publiek met het leed in Gaza, gedienstig aangeleverd door de Hamas-arm van Al Jazeera. Protesten over onbetrouwbare dodencijfers en burgers als menselijk schild werden eenvoudig gecounterd door beelden van rauwe ellende en aandoenlijke kinderkoppies met een bijpassend verhaal.

7 oktober

Bij de aanval van 7 oktober 2023 waren wel wat tactische blunders gemaakt. Al die gruwelijke filmpjes die Hamasleden en burgers uit Gaza op internet hadden gezet, waren iets te confronterend voor een westers publiek. Maar gelukkig waren de westerse hulptroepen snel met het aanbieden van context: het kwam allemaal door frustratie bij de Palestijnen! Onderdrukking! Apartheid! Bezetting!

En zodra de eerste aanvallen op Gaza plaatsvonden was het juiste materiaal ruim voorhanden. Wat er nog restte aan ontzetting over 7 oktober sneeuwde al snel onder in beelden van de ‘ware’ slachtoffers. Vanaf het eerste moment was scorebordjournalistiek populair. Was de reactie van Israël wel proportioneel…? Aan Israëlische kant waren maar 1200 doden gevallen! Kijk eens hoeveel doden er al zijn in Gaza!

Gijzelaars

Dat Hamas burgers gegijzeld had, bleef alleen in Israël voorpaginanieuws. In de rest van de wereld zakte de interesse snel weg, misschien ook door gebrek aan nieuwe beelden. Waar mensen probeerden de gijzelaars toch in beeld te brengen, verschenen fanatici die weenden om elk Palestijns kind, maar verteerd door haat posters van Israëlische kinderen van de muren pulkten. Stel je voor dat iemand begrip voor Israël zou krijgen!

Na de eerste gijzelaarsdeal in november 2023 verdwenen de achtergebleven gijzelaars uit de publiciteit. Ze werden hooguit nog genoemd in verslaggeving over pogingen tot onderhandelen, niet als mensen die verkommerden, maar als wisselgeld. Alleen soms waren gijzelaars heel even in het nieuws, bij geslaagde bevrijdingsacties of – vaker – als hun lichamen gevonden werden door het Israëlische leger dat steeds dieper doordrong in Gaza.

Shows

Maar nu is er eindelijk weer een gijzelaarsdeal, en in kleine groepjes beginnen gijzelaars vrij te komen. De media proberen het narratief in stand te houden van Israëli’s als daders en Palestijnen als slachtoffers, maar Hamas gooit zelf roet in het eten. De triomfantelijke shows met ‘Hamasstrijders’ die plotseling hun uniformen hebben teruggevonden verstoren het beeld van het zielige Gaza waar Israël genocide zou plegen.

Ja, de verwoesting is nog steeds enorm. Maar waar zijn de uitgemergelde Gazanen die getuigen van een hongersnood? En hoe komen de Hamasterroristen aan al die glanzende nieuwe auto’s? In strak geregisseerde shows stelt Hamas de gijzelaars tentoon en laat hen zwaaien naar de camera. Ze dragen tasjes met prullaria en geplastificeerde oorkondes, alsof ze terugkomen van een schoolreisje.

Israëlisch leed

Maar elke gijzelaar heeft een verhaal. En ineens leert het publiek die verhalen kennen, juist omdat de gijzelaars in kleine groepjes worden vrijgelaten. Al proberen veel media te verbergen welke gruwelen gijzelaars hebben meegemaakt, en al proberen diezelfde media te verbergen hoeveel terroristen er bij de vrijgelaten Palestijnen zitten, toch beseffen steeds meer mensen dat Israëlische burgers verschrikkelijk geleden hebben dankzij Palestijns terrorisme.

Op donderdag 30 januari viel het masker even helemaal af toen Arbel Yehud en Gadi Mozes spitsroeden moesten lopen door een kolkende meute van agressieve Palestijnen, die deze twee onschuldige burgers het liefst gelyncht hadden. In de grote ogen van Arbel was haar doodsangst te lezen, en de tachtigjarige Gadi schreeuwde van de pijn toen hij mishandeld werd.

De behandeling van deze twee gijzelaars was zo schandalig dat premier Netanyahu de vrijlating van Palestijnse gevangenen uitstelde. Hij eiste dat bij volgende vrijlatingen de veiligheid van de gijzelaars gewaarborgd zou zijn. Sommige media die de martelgang van Arbel en Gadi vermoedelijk liever verzwegen hadden, zagen zich genoodzaakt om hiervan verslag te doen omdat dit de directe oorzaak was van de vertraging bij het vrijlaten van Palestijnse gevangenen.

Yarden Bibas

En toen moest de vrijlating van Yarden Bibas nog komen. Elke Israëli en iedereen die met Israël sympathiseert kent zijn verhaal. Yarden woonde in kibboets Nir Oz, een klein dorp met slechts vierhonderd inwoners. Op 7 oktober 2023 werden 117 van hen vermoord of gegijzeld. Toen de terroristen inbraken in het huis van de familie Bibas, bood Yarden zichzelf aan als gevangene, in de hoop dat zijn vrouw en kinderen dan met rust gelaten zouden worden.

Hij offerde zich op voor zijn gezin, en misschien dat juist deze nobele daad de furie in zijn aanvallers ontketende. Wie zal zeggen of deze beesten toch nog schaamte kennen? In elk geval bleek later uit vrijgekomen beelden dat Yarden bijna gelyncht werd door zijn ontvoerders. En helaas werden toch ook zijn vrouw en hun twee kleine zoontjes ontvoerd. Hun baby Kfir Bibas is de jongste gijzelaar.

Yarden Bibas is door de hel gegaan. Medegijzelaars die bij de eerste deal werden vrijgelaten, vertelden hoe Hamasterroristen hun sadistische spel met hem speelden. Ze zeiden tegen hem dat zijn vrouw en kinderen dood waren, en toen hij instortte, zetten ze hem voor de camera. Hij moest Netanyahu de schuld geven van de dood van zijn gezin en hem verwijten dat hun lichamen nog in Gaza bleven.

De twee roodharige jongetjes werden een symbool van het leed van de gijzelaars. Hamas heeft eerst gezegd dat ze dood waren, en dit later weer ontkend, maar ze staan wel op de lijst van 33 gijzelaars die deze weken vrijgelaten worden. Waarschijnlijk krijgt Yarden Bibas zijn hele familie in lijkkisten thuis. Je moet wel een stenen hart hebben om niet met deze man mee te leven.

Omkering

En daar gaat het verkeerd voor de terroristen. De hele propagandaoorlog van Hamas is gebaseerd op het narratief, dat Israël de wrede onderdrukker is en de Palestijnen de hulpeloze slachtoffers. Dat narratief was altijd al twijfelachtig, maar dankzij de steun van westerse media kon het aardig overeind blijven. Wat nu als westerse burgers door dit narratief heen gaan kijken en gaan beseffen wat de ware aard van Hamas is?

Hamassupporters voelen dat de wind draait. Na alle uitbuiting van het zelf toegebrachte leed aan de kinderen van Gaza – een superieure vijand aanvallen en je dan achter burgers verschuilen – is het wel wrang om Israël te beschuldigen van het misbruiken van de tragische dood van de kinderen Bibas voor propagandadoeleinden. Is dat niet exact wat Palestina-activisten altijd al doen?

Dagelijks krijgen we het leed van Gaza op ons bordje, met daarbij de meest bizarre beschuldigingen aan het adres van Israël. De rol van Hamas komt in de meeste berichtgeving niet voor. Elk gewond, getraumatiseerd of dood kind in Gaza is de schuld van Israël. En degenen die ons hiermee eindeloos om de oren sloegen, gaan nu ineens Israël beschuldigen van emotionele chantage?

Empathie voor Israël

De waarheid is dat het een gevaar voor Hamas is dat de gijzelaars een gezicht krijgen. Mensen over de hele wereld zagen Emily Damari vrolijk en uitdagend een overwinningsteken maken met haar verminkte hand. Mensen hoorden de onverwoestbare humor van Ofer Calderon. Ze ontdekten de taaie veerkracht van de oude kibbutznik Gadi Mozes.

Als het publiek te veel over deze gijzelaars te weten komt, worden de gijzelaars mensen voor hen. Onschuldige mensen die op een beestachtige manier te grazen zijn genomen door gewetenloze sadisten. Als de lijkkistjes van de kinderen Bibas in beeld komen, zou het besef wel eens door kunnen dringen dat hier een gruwelijke misdaad is gepleegd. Als kinderen gedood worden doordat terroristen zich achter hen verschuilen, is er meer discussie mogelijk over wie de daders zijn dan wanneer ontvoerde kinderen hun ontvoering niet overleven.

Slachtoffernarratief

Het narratief dat Israël de onderdrukker is en de Palestijnen de slachtoffers, is altijd al wankel geweest. Om dit narratief in stand te houden, moeten media verzwijgen dat Iran en al zijn handlangers steevast de vernietiging van Israël als missie hebben. Deze media moeten verzwijgen hoe serieus dit voornemen is, en hoe reëel deze dreiging voor Israël is.

Zij moeten negeren dat het Iraanse parlement ‘Dood aan Israël’ scandeert, dat Hamas plechtig beloofd heeft 7 oktober te herhalen tot er geen Israël meer zal zijn, dat Hezbollah vergevorderde plannen had om een vergelijkbare aanval te plegen, en dat de Houthi’s ‘Dood aan Israël’ op hun vlag hebben staan. Daarnaast moeten ze negeren wat Alkhatib in onderstaande tweet het NGO Industrial Complex noemt.

Amnesty, UNRWA, het Rode Kruis, Oxfam Novib, noem alle ‘nobele’ organisaties maar op die tot over hun oren in het witwassen van Palestijnse terroristen en het zwartmaken van Israël zitten. Elke keer weer blijken zij te liegen over Israël, en elke keer weer negeren de meeste media hun leugens. De VN staat bol van deze leugens, wat het absurd hoge aantal anti-Israël resoluties verklaart.

Kaartenhuis

De hoeveelheid leugens die nodig is om dit narratief in stand te houden, is inmiddels zo groot dat het een kaartenhuis lijkt. Zie alle leugens en verdraaiingen van NOS, Nieuwsuur, NRC, Volkskrant, Trouw en vele anderen. Als je zo onbeschaamd moet liegen om je narratief in stand te houden, zullen al die leugens als een instortend kaartenhuis over je heen komen op het moment dat iemand de onderste kaart wegtrekt.

Dat is het grote gevaar dat Hamassupporters nu op zich af zien komen. Niets is zo vernietigend voor een leugenaar als het licht van de waarheid. Wat moeten ze beginnen als bij grote delen van het publiek het besef doorbreekt dat er iets fundamenteel niet klopt aan hun verhaal? Dat zou wel eens aanleiding kunnen zijn om echt kritisch te kijken naar alle beweringen die gedaan zijn.

De propagandaoorlog is al decennia het belangrijkste wapen van de vijanden van Israël, en echte factchecks zijn hun grootste angst. Daarom staan we op een tweesprong nu er elke week een paar gijzelaars worden vrijgelaten. Het is maar de vraag of nieuwe leugens het narratief nog kunnen redden als het publiek te veel waarheid te zien krijgt.

U kunt Maaike van Charante steunen via repelsteeltje.backme.org